در جست‌وجوی خود برای دانش و درک، ما به‌طور پیوسته تجربیات انسانی را در طول زمان تحلیل کرده‌ایم و بین انواع واقعیت تمایز قائل شده‌ایم. اقدام پژوهی انسان‌ها دائماً به دنبال «حقایق» و «حقیقت» در مورد واقعیت بوده‌اند که بتوان آن‌ها را به‌طور تجربی نشان داد یا مشاهده کرد.


دانشی که در یک کلاس درس منتقل می‌شود به یک سیستم اجتماعی وابسته است و توسط آن توجیه می‌شود. یک رویکرد پست مدرنیستی برای درک جهان ما به دنبال دانش در یک سیستم اجتماعی است، که مستقیماً با رویکرد تجربی یا که شواهد مبتنی بر منطق یا علم را به عنوان دلیلی برای باورها می طلبد، مخالف است. اقدام پژوهی برای ایجاد شواهد و نتیجه گیری به عنوان بخشی از فرآیند تحقیق بر دیدگاه پوزیتیویستی متکی نیست. اقدام پژوهی موضعی پسامدرنیستی به معرفت شناسی (نظریه دانش) ارائه می دهد و از طرح پرسش ها و پرسش های جدید در طول فرآیند تحقیق پشتیبانی می کند. به این ترتیب اقدام پژوهی فرآیندی نوظهور است که به باورها و تصمیمات اجازه می دهد تا زمانی که واقعیت و معنا در فضای اجتماعی کلاس درس ساخته می شود، مذاکره شود.